วันนี้ผมอยากจะกล่าวถึง อาต้อย เศรษฐา ศิระฉายา ผู้เป็นตำนานของวงการบันเทิงไทย และผมก็คงต้องยอมรับความจริงตรงนี้ครับว่า ผมนั้นเป็นเพียงเด็กรุ่นหลัง ที่ไม่ได้อิน และไม่ได้ฟังเพลงของ “ดิ อิมพอสซิเบิ้ล” หรืออาจจะเคยฟังแบบผ่านหู แต่ไม่รู้ว่านี่คือเพลงที่ถูกขับร้องโดย “อาต้อย”
ตอนแรกก็นั่งคิดอยู่นานครับว่าจะคิดถึงเรื่องอะไรของอาต้อยดี เพราะการจากไปของอาต้อย ได้มีหลากหลายเว็บไซส์ และหลากหลายผู้คนออกมากล่าวถึงท่านมากมาย ซึ่งก็ดันเป็นเรื่องบังเอิญ ที่ผมได้เห็นโพสต์หนึ่งของ “โจอี้ บอย” จึงอยากจะกล่าวถึงในเรื่องเดียวกัน
The Possible ภาพยนตร์ที่ทำขึ้นมายกย่อง เศรษฐา ศิระฉายา
ใช่ครับ เรื่องที่ผมจะพูดถึงคือ ภาพยนตร์เรื่อง “The Possible” หรือ เก๋า… เก๋า… ที่นำแสดงโดย โจอี้ บอย, โป้ โยคีเพลย์บอย, สอง พาราด็อก, โบ ธนากร, น็อต ยุทธนา, รถเมล์ คะนึงนิด และโฟกัส จีระกุล
กับเรื่องราวที่ย้อนกลับไปในยุค 70 ที่เป็นที่เฟื่องฟูของวงดนตรีสติงคอมโบ โดยมีแกนนำในยุคนั้นอย่าง “The Possible” นำทีมโดย ต๋อย, โบ้, สอง,น็อต และ เบ๊ โดยวงนี้เป็นวงสติงคอมโบ ชื่อดังที่ไปไหนใครก็กรี๊ด แต่ The Possible เป็นวงที่อีโก้โคตรสูง คิดว่าข้านี่ดัง ใคร ๆ ก็อยากจะเลียนแบบ
และมันทำให้พวกเขาไม่ชอบวงหน้าใหม่ที่กำลังขึ้นมา ซึ่งมีชื่อว่า “ดิ อิมพอสซิเบิ้ล” ใช่ครับ วงของอาต้อย เศรษฐา นี่แหละ ซึ่งตัวของต๋อยก็เคยป่วน ดิ อิมพอสซิเบิ้ล ในระหว่างที่กำลังเล่นสดอยู่ในร้านอาหาร ซึ่งเรื่องราวตรงนี้ก็ปูว่า พวกเขาไม่ถูกกัน
ต่อมาวง เดอะ พอสซิเบิ้ล ก็ได้เล่นคอนเสิร์ตใหญ่ของตัวเอง ซึ่งต๋อยที่เอาไมโครโฟนที่แฟนเพลงให้เป็นของขวัญขึ้นมาร้อง แต่ไอ้เจ้าไมตัวนั้นมันดันมีปฏิกิริยากับเสียงกรี๊ด และมันส่งพวกเขาไปข้ามไปอยู่ในปีพ.ศ. 2549 เป็นเรื่องราวที่ไม่น่าเชื่อว่ามันจะเกิดขึ้นได้ แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว
และสิ่งที่พวกเขาปวดใจที่สุด กับการข้ามจากอดีตมาก็คือ ทุกคนต่างก็ลืมพวกเขา และเป็นวงอย่าง ดิ อิมพอสซิเบิ้ล ที่กลายเป็นตำนานของเมืองไทย ซึ่งทางวงก็ต้องหาทางที่จะกลับไปสู่ยุคของตัวเองให้ได้
และตรงจุดนี้เองที่ เศรษฐา ศิระฉายา เริ่มเข้ามามีบทบาทในภาพยนตร์ เมื่อวงได้บังเอิญไปในแหล่งที่มีคนชื่นชอบเพลงสติงคอมโบ แต่กับต้องมาเจอกับ ต้อย และวงดิ อิมพอสซิเบิ้ล ซึ่งต๋อย ที่ไม่ชอบต้อย เป็นทุ่มเดิม ก็เดินเข้าไปเหมือนจะเข้าไปต่อยต้อย แต่ต้อยเป็นลมไปซะก่อน ทุกคนจึงอุทานจนกลายเป็นอีกมุกหนังคลาสสิคอย่าง “ต๋อยต่อยต้อย” (ถ้าใครทันดุยุคนั้นฮามาก)
ซึ่งในตอนท้ายของหนังนั้น ก็เป็นอาต้อย ที่ยืนมือเข้ามาช่วย The Possible ไว้ พร้อมกับเผยความในใจว่า จริง ๆ แล้ววง The Possible คือไอดอลของ ดิ อิมพอสซิเบิ้ล แต่พวกเขาไมได้เลียนแบบแต่อย่างใด และเหตุการณ์นี้ก็ทำให้ ต๋อย เปิดใจ และยอมรับว่า ต้อย กับ ดิ อิมพอสซิเบิ้ล มันโคตรเจ๋ง และเก๋ามาก ๆ ที่สามารถอยู่เป็นตำนานได้อย่างทุกวันนี้
สำหรับเรื่องนี้ ผมว่ามันคือ ภาพยนตร์คือหิ้งอีกเรื่องหนึ่งนะครับ ด้วยบทภาพยนตร์ที่มีพลอตแปลกใหม่ แถมนี่คือการยกย่อง วงดิ อิมพอสซิเบิ้ล แบบไม่ต้องบอกก็รู้ นอกจากนี้ เพลงประกอบภาพยนตร์เรื่องนี้ก็ฮิตทุกเพลง และทุกวันนี้หากวงไหน หรือร้านอาหารที่ไหนเปิดเพลงจากภาพยนตร์เรื่องนี้ มันก็จมะกลิ่นของความคลาสสิค และนึกถึงเรืองราวของภาพยนตร์เรื่องนี้อยู่ร่ำไป
ส่วนเรื่องที่ผมบอกว่า บังเอิญในตอนแรก คือผมคิดถึงเรื่อง “เก๋า.. เก๋า..” นี้อยู่ แล้วก็ไปเจอพี่โจ้ โจอี้ บอย โพสต์พร้อมลงฉากที่ ตัวเขาคุยกับอาต้อย ในเรื่อง พร้อมเขียนแคปชั่นว่า
“หนังเรื่องนี้ผมเขียนขึ้นมาโดยมีแรงบันดาลใจจากคุณอา และจากคำพูดนึงของพ่อแม่ผมเวลาเค้าเล่าให้ฟังถึงสมัยเค้าเป็นวัยรุ่นจัดงานปาร์ตี้และมีวงสตริงคอมโบ้ “ต้อย เศรษฐาและดิอิมพอสสิเบิ้ลมาเล่นดนตรีด้วยนะ” “ชั้นชอบมาก”
จากความประทับใจของแฟนคลับอย่างพ่อแม่ผมจึงเป็นที่มาของจินตนาการต่อมาที่ผมพยายามถ่ายทอดมาสู่ภาพยนตร์เรื่องเก๋าเก๋า แม้แต่ชื่อหนังในภาษาอังกฤษ”The Possible”ยังตั้งเลียนแบบเพื่อเป็นเกียรติแก่วง”The Impossible”
นี่เป็นฉากที่ผมชื่นชอบที่สุดที่ผมรู้สึกว่าผมพูดมันออกมาจากใจแทนความรู้สึกของพ่อแม่ผมผ่านตัวละครของต๋อย และแฟนดิอิมพอสสิเบิ้ล
เป็นเกียรติทั้งผมและครอบครัวที่มีโอกาสได้ร่วมงานกับอานะครับ
หลับให้สบายครับต้อย ดิอิม
ต๋อย พอสสิเบิ้ล”
เรียกว่ามันคือการยกย่อง การบูชาครู การบูชาตำนานของวงการบันเทิงไทย ที่ฝากผลงาน และภาพความประทับใจไว้มากมาย ในวันนี้อาต้อย เศรษฐา ได้จากพวกเราไปแบบไม่มีวันก่อน ขอให้อาต้อยไปสู่สุขคติครับ จากพวกเรา Inzpy ที่ยังจะจดจำเรื่องราวดี ๆ ของ อาต้อย และ ดิ อิมพอสซิเบิ้ล เอาไว้เสมอ
